Wystawa mieszkaniowa WUWA (WuWa, niem. Wohnungs- und Werkraumausstellung = Wystawa mieszkania i miejsca pracy) we Wrocławiu – została zorganizowana w 1929 przez przez śląski oddział związku Deutsche Werkbundu zrzeszającego architektów, artystów, rzemieślników i przemysłowców. Miała na celu połączyć wysiłki przemysłu i sztuki, by stworzyć lepsze otoczenie – domy, meble, akcesoria, sprzęty – dla nowoczesnego człowieka. Osiedle powstało w dzielnicy Dąbie w pobliżu Parku Szczytnickiego oraz na terenach targowych przylegających do Hali Stulecia.
WUWA była przedsięwzięciem lokalnym, szybko stała się wizytówką architektury Wrocławia i przeszła do historii architektury. Obecnie przyciąga miłośników dobrej architektury z całej Europy.
Awangardowi artyści kreowali trendy
Wystawa miała kreować najnowsze trendy w budownictwie. Podczas realizacji projektów wykorzystane zostały najnowocześniejsze materiały, techniki produkcji oraz nietypowe wzorce. W wystawie wzięli udział awangardowi architekci, uczestnikami byli jednak jedynie lokalni działacze Werkbundu. Do organizacji wystawy najbardziej przyczynił się Heinrich Lauterbach, założyciel śląskiego związku Werkbundu. Wraz z Adolfem Radingiem przejął kierownictwo artystyczne wystawy.
Na wystawie zaprezentowano 37 budynków mieszkalnych: modelowe domy jednorodzinne wolno stojące, bliźniacze i szeregowe, różne formy budynku wielorodzinnego, ponadto rozebrane po wystawie przykładowe biura i gospodarstwo rolne. Adolf Rading zaprojektował awangardowy wieżowiec, z powodu protestów administracji budowlanej zbudowany jednak jako budynek czteropiętrowy. Szczególnie interesującym obiektem wystawy jest dom dla samotnych i młodych małżeństw projektu Scharouna, jeden z pierwszych zrealizowanych budynków typu split levels w skali światowej. Również wyposażenie wnętrz poszczególnych obiektów zostało specjalnie zaprojektowane, m.in. przez Annę Rading, Josefa Vineckiego i Li Vinecky-Thorn. Autorem projektu prezentacji w pawilonie wystawowym był Johannes Molzahn.
W odróżnieniu od poprzedniej wystawy Werkbundu w Weißenhofie pamiętano o zorganizowanych terenach rekreacyjnych, a nawet zbudowano modelowe przedszkole. Plan osiedla był jednak chaotyczny, orientacja budynków stosunkowo przypadkowa, a one same wykazywały znaczne niedostatki funkcjonalne.
Po wojnie
Po wojnie domy jednorodzinne i mniejsze budynki wielorodzinne zostały oddane w wieczyste użytkowanie osobom prywatnym, które dokonały na własną rękę pewnych zmian w architekturze obiektów. Jeden z domów zburzono, aby uzyskać miejsce na boisko; dziś miejsce to służy jako parking. Największe budynki wielorodzinne, Scharouna i Radinga, używane są jako hotel (ostatnio remontowany) oraz akademik.
XI wiek – trudne czasy dla wzorcowego osiedla
Za czasów PRL-u oraz nowoczesnej Polski, osiedle zostało zapomniane. Wiele domów zostało przebudowanych przez obecnych właścicieli, kilka już nie istnieje, pozostałe popadają w ruinę z powodu braku środków na remont.
W lipcu 2006 roku w zagadkowych okolicznościach spłonęło modelowe drewniane przedszkole przy ulicy Wróblewskiego. Miasto zobowiązało właściciela działki do odbudowania przedszkola zgodnie z przedwojennymi planami. Niestety do tej pory nie zostały podjęte żadne prace mające na celu odbudowę tego zabytku.
W maju 2011 roku radni miejscy przegłosowali decyzję, na mocy której prywatni właściciele będą mogli starać się o dofinansowanie 70% kosztów remontów. Wszystkie prace mają być prowadzone pod okiem konserwatora zabytków.
